„Energią językową debiutancka powieść Przemysława Piotra Kłosowicza wyróżnia się na tle innych debiutów z obszaru prozy queerowej bliższej środka (…) Kłosowicz postawił na konstrukcję składającą się z trzech monologów wewnętrznych, rodzaj prozy konfesyjnej, silnie obecnej w modernizmie (…) I gdy zastanawiam się nad tym, co Kłosowicz ugrał na konstrukcji trzech przeplatających się narracji, co jest atutem tej książki, to sadzę, że właśnie to: tak jak Kuczok ustanawiając równorzędność bohatera homoseksualnego względem innych, nieznacznie jednak go wyróżnił in plus, tak tu Kłosowicz przełamując kampem i dialogiem monologi wewnętrzne pełne smutku i rozczarowania, pokazał właściwy gejom sposób radzenia sobie z negatywnymi emocjami – poprzez gorzką (auto)ironię i obracanie własnych trosk w niedorzeczne żarty podawane z pozorującą beztroskę lekkością (…) Tak czy inaczej rezygnacja z silnej fabularyzacji, „poetyzacja” języka narracji oraz odwołania do wyżej wskazywanych autorów wskazują, że zamierzył się Kłosowicz nie na powieść popularną, a taką z ambicjami artystycznymi, co się chwali”.

Czytaj dalej →

Zdobywcy oddechu to cudowna książka przytaczająca historię trzech mężczyzn, których łączy… Kraków. I autobus, którym podróżują, nie wiedząc o swoim istnieniu (…) O zaletach mogłabym mówić jeszcze przez długi czas; wiele rzeczy mi się tu podobało. Język, jakim posługuje się autor, bohaterowie, którzy nie są niezniszczalni, a wprost przeciwnie – są zwykłymi, szarymi ludźmi z problemami, z którymi boryka się każdy z nas. Mimo że tych przygód nie przeżywają, a jedynie o nich opowiadają dodając do tego trochę własnej opinii, spojrzenia na daną sprawę, to wszystko jest w jakimś stopniu wiarygodne.

Czytaj dalej →

Jest to debiut autora i jestem nim miło zaskoczona. Nie jest to typowa powieść z fabułą, zapierającą i pędzącą na łeb na szyję akcją. To refleksje bohaterów na temat ich życia i tego do czego nasz świat zmierza (…) Jest tu tyle wartościowych cytatów, że ja mogłabym praktycznie na każdej stronie coś znaleźć. To było dla mnie dopiero niesamowite.

Czytaj dalej →

Sarkastyczna, pełna niebanalnych metafor i czarnego humoru. Bywa wręcz bezwzględna. Autor nie przebierał w słowach. Muszę przyznać, że ta książka jest dość odważna na swój sposób. Przypuszczam, że znajdą się ludzie, którym gra słów może się nie spodobać, tak samo jak mogą czuć się urażeni użytymi porównaniami i przenośniami. Zdobywcy oddechu to propozycja dla ludzi, którzy wyzbyli się stereotypów, uprzedzeń i podchodzą do życia z dystansem (…) Sposób w jaki autor łączy słowa w zdania, w jak sprytny i lotny sposób używa metafor sprawił, że niejednokrotnie wybuchnąłem śmiechem.

Czytaj dalej →

Powieść „Zdobywcy oddechu” jest, w moim odczuciu, pewnego rodzaju hołdem dla dnia codziennego. Ukazanie myśli ludzi, którzy jadąc autobusem mają czas, aby zwolnić obroty i zamienić się w filozofów i myślicieli, dumających nad własnym losem, który z pozoru może wydawać się taki, jak każdego innego spotkanego gdziekolwiek człowieka, ale tak naprawdę różniącego się od niego wszystkim i będącym istną studnią bez dna – to naprawdę dobry pomysł (…)Przemysław Kłosowicz pisze… inaczej niż wszyscy. Jego stylu nie można porównać do nikogo innego, ponieważ jest po prostu wyjątkowy. To, jak pan Kłosowicz bawi się słowami i porównaniami to istny majstersztyk.

Czytaj dalej →

Ile razy w swoim życiu spotkaliście się z historią napisaną dosyć prostym językiem, która przy tym jest tak bardzo poetycka, pełna metafor, sarkazmu, zabawy słowem? Każde zdanie łączy się z następnym w wyjątkowy sposób, niczym ciąg przyczynowo – skutkowy. Już pierwsze strony to kopalnia złotych myśli, a im dalej tym lepiej (…) Gwarantuję Wam, że dojrzały odbiorca wyniesie z lektury wiele życiowych porad i będzie mógł uczyć się na błędach starszych, jak i młodszych postaci przedstawionych w tej książce.

Czytaj dalej →

W tej książce każde zdanie niesie za sobą jakieś przesłanie (…) Nieważne ile masz lat oraz jaki bagaż doświadczeń, MUSISZ po nią sięgną. Jako, że to jest debiut, to naprawdę ukłon w stronę autora, poprzeczka zawisła bardzo wysoko. Z pewnością wrócimy do niej nie jeden raz.

Czytaj dalej →

Książka o ludziach takich jak my, a może takich, którzy mieszkają tuż za ścianą. Trafne teksty oddające czasem gorycz rzeczywistości. Ale nie jest to książka smutna. Jest napisana takim językiem, że człowiek potrafi nabrać dystansu do tych spraw, które czasem przytłaczają. Mimo, że są to głębokie teksty, pełne przemyśleń autora, to czyta się je z ogromną lekkością.

Czytaj dalej →

Autor porusza trudne tematy i radzi z tym sobie doskonale. Widać, że ma dar do pisania i wysoko podniósł poprzeczkę. Mam tylko nadzieję, że nie poprzestanie na tej książce (…) Sam pomysł na książkę jest świetny, i wykracza poza schematy, a jej przekaz trafia do odbiorcy. Zapewne każdy odbierze go inaczej. Dokąd zmierzam? Czy chcę, aby tak wyglądało moje życie? Po co właściwie żyję? A Ty jakie pytania sobie zadasz po lekturze? Przeczytaj i się przekonaj!

Czytaj dalej →