Pokud bych měl nějak popsat ten zbytek děje, který v knize najdete, tak jde o popis běžného života tří různých mužů a zejména to, co se jim honí v jejich mozcích (…) Ale abych to shrnul a uzavřel: knihu doporučuji všem, kteří nemají problémy s trošku náročnější a dospělejší literaturou a dal bych jí čtyři, možná čtyři a půl hvězdičky z pěti.
Kłosowicz porusza tematy tak dobrze nam znane, ale nie przedstawia ich w schematyczny sposób. Bawi się językiem, co przyprawia o zawrót głowy. Nie owija kota w bawełnę. Wiele stwierdzeń przecina nas jak nóż. Trafia do serca i zmusza do refleksji. Nie jest to typowa książka z fabułą, szaloną akcją. To historia 3 zagubionych dusz, które pragną być szczęśliwe mimo, licznych przeciwności losu. Samego autora doceniłam z czasem, tak jak docenia się życie.
Lubię książki takie jak ta. Ciekawe. Pełne zaskakujących słów i metafor. Trafiają do mnie soczyste porównania, momentami potoki słów, które są idealnie dobrane do opisanej sytuacji. Mają swoje miejsce i nie można ich zamienić na nic innego. Brawo za to, bo potrafią dotknąć do żywego, albo rozśmieszyć do łez. Z ciekawością śledziłam niejednokrotnie grę słów i podziwiałam za kreatywność i lotność autora. Nie każdy ma taką łatwość operowania słowem i nie każdy robi to z taką zręcznością jak Kłosowicz.
Książka napisana jest w bardzo specyficzny sposób, pełno w niej sarkazmu, metafor i czarnego poczucia humoru. Autor do spraw trudnych jak samotność, zdrada, niedopasowanie społeczne czy trud wychowania niepełnosprawnego dziecka podszedł z dużym dystansem i inteligentnym humorem. To sprawia, że powieść nie jest przygnębiająca, wręcz przeciwnie. Do tej pory nie zdawałyśmy sobie sprawy, że można na tyle sposobów mówić o tęsknocie i braku miłości. Ogromnym walorem powieści są gry słowne zastosowane przez autora. To chyba właśnie one wyróżniają tą książkę na tle innych.
Autor celnie zwraca uwagę na konkretne aspekty życia każdego z trzech bohaterów. Toczy grę słów, do której trzeba przywyknąć, ale kiedy już staje się bardziej zrozumiała, książka staje się czymś niezwykłym. Autor skonstruował powieść w sposób specyficzny. Wykorzystuje metafory potrafiące zaskoczyć czytelnika, a dzięki ich wykorzystaniu sprawia, że powieść zdobywa jeszcze ciekawszy charakter.
„W Zdobywcach brak tradycyjnego podziału na rozdziały, zamiast tego mamy przeplatające się opowieści trzech bohaterów, bez wyraźnego zaznaczenia, czyją historię właśnie czytamy, do tego dochodzimy przeważnie analizując czytany segment (…) Podobał mi się ten zabieg z dwóch powodów – po pierwsze, czytelnik nie dostaje na tacy wszystkich rozwiązań, musi się nieco pogłowić, coś sobie wywnioskować, a dla mnie to jest pewnego rodzaju sygnał, że autor traktuje tego czytelnika, czyli mnie, z szacunkiem i ma zaufanie do mojej inteligencji. Po drugie, czy ten rodzaj zatarcia wyraźnych granic pomiędzy opowieściami bohaterów nie tworzy jednego głosu? Może to nadinterpretacja z mojej strony, ale te narracje zlewające się w jedną, moim zdaniem, podkreślają tylko jak bardzo podobni w swoich pragnieniach i rozterkach są bohaterowie – podobni do tego stopnia, że mówią prawie unisono”.
„Zdobywcy oddechu to bardzo specyficzna powieść, napisana troszkę inaczej niż inne książki, które zazwyczaj czytam. Mimo wszystko bardzo miło spędziłam z nią czas i z czasem z pewnością zaopatrzę się w wersję papierową, aby móc do niej wrócić, przeczytać po raz kolejny i pozaznaczać milion fragmentów i cytatów. Uwierzcie mi, że trafiałam na takie co chwilę! To jak zaznaczanie każdej strony!”
„Bardzo spodobał mi się styl autora. Liczne metafory oraz gra słów, czynią tę książkę nietypową. Brawo dla Pana Przemysława za taki pomysł. Dzięki temu świetnie zostały przedstawione niektóre sytuacje”.
„Autor okazał się by magikiem słowa – postawił na oryginalny pomysł, totalnie niezwykłe wykonanie – drugiego takiego utworu nie spotkałam w literaturze. To lektura obowiązkowa dla tych, którzy lubią psychologiczne ujęcie w książkach. Na pewno nie jest to powieść skierowana do wielbicieli obyczajówek czy w ogóle książek pisanych standardowo”.
„Książka zawiera mnóstwo metafor, gier słownych oraz bardzo dobitnych stwierdzeń. Autor umiejętnie przeskakuje z tematu na temat w inteligentny sposób łącząc zupełnie niebanalne sformułowania. Styl autora jest naprawdę świetny. Dzięki niemu czytelnik razem z bohaterami odczuwa melancholijny nastrój oraz ich emocje. Po zakończeniu książki na pewno większość czytelników będzie odczuwała potrzebę refleksji nad swoim życiem”.
Przemysław Piotr Kłosowicz 