Trzech mężczyzn w różnym wieku, trzy różne sytuacje, mnogość problemów i zmęczenie swoim dotychczasowym życiem. Wiktor – uczelniany wykładowca, przytłoczony jest rolą ojca chłopaka z zespołem Downa, Piotr cierpi po rozstaniu z facetem i pragnie znowu odnaleźć miłość, zaś Zbigniew nienawidzi swojej przeciętności.

Jeśli ktoś szuka czegoś łatwego, przyjemnego i niezobowiązującego, to w Zdobywcach oddechu tego nie znajdzie. Tutaj każde zdanie zostawia po sobie trwały znak w umyśle czytającego, zmuszając do refleksji i zastanowienia się nad własnymi uczuciami.

Każde zdanie jest ważne, wiele z nich skłania do refleksji, nie jest to książka z gatunku tych, które przeleci się wzrokiem dla odprężenia.

Największą sztuką jest podnieść się, stawić czoła teraźniejszości i zaprzyjaźnić się z życiem – taki wniosek wyniosłam po przeczytaniu „Zdobywcy oddechu” pana Kłosowicza. Bardzo podobało mi się to, że książka wykracza poza wszelkie schematy i pokazuje nam coś zupełnie innego, wartościowego. To najbardziej cenię w tego typu pozycjach, które dzięki temu wyróżniają się na tle innych.

Jest to pozycja, która w pewnym sensie może edukować, przyczynić się do zmiany myślenia czy różnych natręctw (…) Było to tak niesamowite przeżycie, móc w końcu przeczytać coś, co nie opiera się na konkretnej fabule, ale ma za zadanie rozbawić czytelnika, dorzucić mu odrobiny intrygujących fragmentów, które zauważymy dopiero po tym, jak autor nam je wskaże.